Μια δίαιτα που δεν έχει βιταμίνη C οδηγεί στην ανάπτυξη μιας ασθένειας γνωστής ως σκορβούτου. Αυτό το χρονοδιάγραμμα εντοπίζει το ιστορικό σκορβούτου, την ανακάλυψη μιας θεραπείας για την ασθένεια και την απομόνωση και ταυτοποίηση του ασκορβικού οξέος γνωστού και ως
Βιταμίνης C.
1550 π.Χ. - Ebers Papyrus
Ο Πάπυρος του Εμπερς το 1550 π.Χ. περιγράφει μια ασθένεια που είναι πιθανό να είναι σκορβούτο. Η προτεινόμενη θεραπεία αυτής της ασθένειας είναι να τρώμε κρεμμύδια, τα οποία γνωρίζουμε τώρα ότι περιέχουν μικρές ποσότητες βιταμίνης C.
400 π.Χ. - Ο Ιπποκράτης περιγράφει τα συμπτώματα
Ο Ιπποκράτης της Κω, ένας αρχαίος Έλληνας γιατρός που θεωρείται ο «πατέρας» της Δυτικής ιατρικής, γράφει εκτενώς για ιατρικά θέματα και περιγράφει τα συμπτώματα που σχετίζονται με το σκορβούτο: «Έχουν σκληρή αναπνοή, χαλαρά ούλα και αιμορραγία από τη μύτη».
Είμαστε στο 1536 , 480 χρόνια πρίν
Υπήρξε μια μέθοδος θεραπείας που αναπτύχθηκε από τους ιθαγενείς Αμερικανούς κατά της νόσου του σκορβούτου. Χρησιμοποίησαν ένα είδος τσαγιού που έπαιρναν από το φλοιό και τα φύλλα του πεύκου ως φάρμακο.
Το χειμώνα, ο παγωμένος ποταμός St Lawrence στον Καναδά οδηγεί στο πλοίο του Γάλλου εξερευνητή Jacques Cartier Με περιορισμένη τροφή, σκορβούτο ξεσπάει ανάμεσα στους άντρες του. Οι ιθαγενείς Ινδοί προτείνουν μια θεραπεία - ένα ποτό που παρασκευάζεται με μούλιασμα του φλοιού ενός τοπικού πεύκου.
Η θεραπεία λειτουργεί.
Ο Γάλλος εξερευνητής, Jacques Cartier, έφερε αυτό το τσάι στη Γαλλία το 1536.
Είχε χάσει 25 μέλη του πληρώματος πριν τον ενημερώσουν οι ντόπιοι για αυτό το φάρμακο.
Ωστόσο, η θεραπεία δεν έγινε ποτέ αποδεκτή από τους γιατρούς για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Επειδή δεν είχαν συνηθίσει να μαθαίνουν τίποτα από ιθαγενείς ανθρώπους, τους έβλεπαν σαν άγριους και άπιστους.
Πολλές ιατρικές εξελίξεις έχουν εμφανιστεί πολύ αργά λόγω αυτής της στενοκεφαλιάς, της αλαζονείας, της προκατάληψης και της υπερηφάνειας για τους ανθρώπους.
Ταξιδεύοντας στο Νότιο Ειρηνικό το 1593, ο Ρίτσαρντ Χόκινς είπε, "τα αποτελέσματα όλων των πειραμάτων μου ήταν ότι τα πορτοκάλια και τα λεμόνια ήταν οι πιο αποτελεσματικές θεραπείες για αυτήν την νόσο στη θάλασσα", και πρότεινε τα φρούτα ως μέθοδο θεραπείας για το σκορβούτο.
Ο Τζέιμς Λάνκαστερ ήταν ο αρχηγός ενός πλοίου σε έναν ναυτικό στόλο το 1601.
Ξεκίνησε το ταξίδι του στα τέλη Απριλίου και έφτασε στον προορισμό του τον Σεπτέμβριο.
Το πλήρωμα του Λάνκαστερ παρέμεινε υγιές και έντονο καθ 'όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Ωστόσο, όταν το πλοίο του Λάνκαστερ έφτασε στο λιμάνι μαζί με άλλα πλοία, άρχισαν γρήγορα να βοηθούν τους άρρωστους ναυτικούς.
Ο Λάνκαστερ δήλωσε στην έκθεσή του στο ναυτικό ότι έπαιρνε μπουκάλια χυμό λεμονιού στο πλοίο πριν ξεκινήσει το ταξίδι και ότι οι ναυτικοί του έπιναν τρεις κουταλιές αυτού του χυμού λεμονιού κάθε πρωί...
