Όσα γράφτηκαν παραπάνω, στα πρώτα δύο μέρη αυτού του άρθρου, αφορούν τον εμβολιασμό γενικώς, χωρίς αναφορά σε συγκεκριμένο εμβόλιο ή ασθένεια. Και τώρα ας αναφερθούμε συγκεκριμένα στον υποχρεωτικό εμβολιασμό για την νόσο Covid 19. Η ιδιαιτερότητα αυτού του εμβολίου, που συζητιέται εδώ και καιρό πριν ακόμη να υπάρξει, είναι προφανώς πως είναι καινούριο, αδοκίμαστο στον πληθυσμό, και οι κατεπείγουσες διαδικασίες έγκρισής του (όπου εγκρίθηκε) αφήνουν ενδεχόμενα κενά ασφαλείας. Μάλιστα, κάποια από αυτά τα εμβόλια χρησιμοποιούν τη νέα τεχνολογία mRNA, που είναι μια νέα τεχνολογία που ως τέτοια δεν έχει εφαρμοστεί ξανά σε εμβόλια ώστε να είναι αναμενόμενες οι όποιες παρενέργειες θα έχει και να έχουν εκτιμηθεί σωστά ως ανεκτές ή μη. Μέχρι να τεθεί το “κατεπείγον” λόγω κοροναϊού, πολλές παράμετροι αυτής της τεχνολογίας ήταν υπό διερεύνηση, και εφαρμόζονταν κυρίως στην θεραπεία καρκίνου. Κατ' αυτή την έννοια, όσοι εμβολιαστούν με αυτό, συμμετέχουν σε πείραμα πάνω σε μια εν πολλοίς ανεφάρμοστη τεχνολογία για έναν καινούριο ιό. Κι εδώ έρχεται η πιο σημαντική αντίρρηση σε ότι αφορά το εμβόλιο για τον κοροναϊό.
Η μη-συναινετική συμμετοχή πολιτών σε ιατρικές έρευνες και πειράματα απαγορεύεται ρητώς. Το εμβόλιο για τον COVSARS2 ειδικότερα εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία: τυχόν εξαναγκασμός των πολιτών με οποιονδήποτε τρόπο (νομική υποχρέωση, εκβιασμός, απάτη) να εμβολιαστούν μαζικά με ένα εμβόλιο καινούριας και αδοκίμαστης τεχνολογίας σε ανθρώπους, του οποίου οι παρενέργειες είναι υπό διερεύνηση, τους καθιστά πειραματόζωα και συνιστά επάνοδο των θηριωδιών των ναζιστών και νομιμοποίηση των εγκλημάτων τους με πρόσχημα την δημόσια υγεία. Μετά τα εγκλήματα των ΝΑΖΙ και τα πειράματα σε ανθρώπους που διενεργήθηκαν σε μαζική κλίμακα, θεσπίστηκε ο Κώδικας της Νυρεμβέργης, ως αποτέλεσμα των περιβόητων δικών στην Νυρεμβέργη μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου όπου δικάστηκαν οι Ναζιστές για εγκλήματα που διαπράχτηκαν από το 3ο Ράιχ και τους συνεργάτες του. Μεταξύ αυτών ήταν και η Δίκη των Γιατρών, όπου δικάστηκαν ιατροί που συμμετείχαν σε πειράματα πάνω σε ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων των περιπτώσεων αναγκαστικών στειρώσεων περίπου 3,5 εκατομμυρίων Γερμανών και Γερμανίδων. Η προέλευση του κώδικα θεμελιώνεται στην ίδια τη δίκη και στην ανησυχία που προξένησαν δηλώσεις αρκετών κατηγορούμενων ότι, αφενός, τα πειράματα που έγιναν δεν διέφεραν και πολύ από παρόμοια που γίνονταν τα προηγούμενα χρόνια στη Γερμανία αλλά και στις ΗΠΑ, αφετέρου ότι δεν υφίσταται νομικός διαχωρισμός μεταξύ νόμιμων και παράνομων πειραμάτων σε ανθρώπους. Η αλήθεια είναι ότι, στην Γερμανία για παράδειγμα, η έννοια της φυλετικής υπεροχής είχε δημιουργήσει υποστηρικτές αμφιλεγόμενων πρακτικών ήδη από το τέλος της δεκαετίας του '20. Όμως, από την άνοδο του Χίτλερ και μετά, και τη χρήση ανθρώπων-πειραματόζωων μέχρι θανάτου από την IGFarben (χημική-φαρμακευτική κοινοπραξία αποτελούμενη από τις Agfa, Bayer, Basf, Hoechst /Aventis /Novartis) αυτά πήραν μια ανατριχιαστική τροπή (για την προώθηση του Χίτλερ από την IGFarben δείτε εδώ). [Οι ιδιοκτήτες αυτών των εταιρειών δεν δικάστηκαν ποτέ, μόνο κάποια διευθυντικά στελέχη που έλαβαν αστείες ποινές - αλλά δεν θα ανοίξουμε αυτό το θέμα τώρα].
Ο Κώδικας της Νυρεμβέργης, που διατυπώθηκε κατά το τέλος της δίκης, ορίζει μεταξύ άλλων ότι: 1. Η εθελοντική συναίνεση του εξεταζόμενου είναι απολύτως απαραίτητη, 2.Το πείραμα πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να παράγει καρποφόρα αποτελέσματα για το καλό της κοινωνίας, απροσέγγιστο μέσω άλλων μεθόδων ή μέσων μελέτης και όχι τυχαίο και περιττό, και 3.Το πείραμα θα πρέπει να σχεδιαστεί και να βασίζεται σε αποτελέσματα πειραμάτων σε ζώα και τη γνώση του φυσικού ιστορικού της νόσου (δείτε περισσότερα εδώ και εδώ). Το κείμενο δεν ήταν ποτέ δεσμευτικό νομικώς, αλλά οι αρχές του έχουν αποτυπωθεί σε πληθώρα διεθνών κανονισμών και συμβάσεων, όπως η Σύμβαση Οβιέδο, που είναι το κύριο δεσμευτικό κείμενο αναφοράς. Σε αυτή τη σύμβαση (άρθρο 16) δεν ορίζεται απλώς το αυτονόητο της ελεύθερης συναίνεσης του ατόμου ύστερα από επαρκή πληροφόρηση, αλλά η ίδια η έρευνα που πρόκειται να διεξαχθεί σε άνθρωπο υπόκειται σε αυστηρούς περιορισμούς, όπως το να μην υπάρχει αποτελεσματική εναλλακτική από την έρευνα σε ανθρώπους, το ρίσκο να μην είναι μεγαλύτερο του οφέλους για τους συμμετέχοντες, κλπ.
